نگاهی به دو نیمه نهایی؛ نسل طلایی بلژیک با فشاری از توقعات، رویای انگلیسی

در جشنواره استثنوایی پول پارو کن ( کلیک کنید )

وبسایت رسمی برنامه نود - چهار تیم اروپایی در نیمه نهایی جام جهانی حضور دارند.

به گزارش وبسایت نود، چهار تیم بلژیک، انگلیس، کرواسی و فرانسه در مرحله نیمه نهایی جام جهانی 2018 حضور دارند، اما کدام تیم ها بلیت بازی فینال را در روز 15 ژوئن رزرو خواهند کرد؟

بلژیک - فرانسه؛ سنت پترزبرگ

رقابت دو کشور همسایه و دو تیمی که احتمالاً بهترین عملکردها را در جام 21 به نمایش گذاشته اند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

بلژیک تیمی دارد که به نسل طلایی فوتبال این کشور شهره است، اما این تیم با جمعی از ستارگان مشهور در دو تورنمنت اخیر بزرگ (جام جهانی 2014 و یورو 2016) در کسب موفقیت ناکام بود، تا این که این بار با حضور مارتینز آن ها توانسته اند به نیمه نهایی جام جهانی برسند. به نظر می رسد شاید این بار (از تیمی که توقع قهرمانی در جهان می رود) بهترین افتخار ممکن را شاهد باشیم.

فرانسه در حالی پای به نیمه نهایی گذاشته که شروع خوبی نداشت، آن ها فقط با زدن سه گل در سه بازی دور گروهی پای به دور حذفی گذاشتند. اما نبوع استعدادهای جوان تیم دشام در دور حذفی رونمایی شد و آن ها دو رقیب آمریکای جنوبی را پشت سر گذاشتند. تیم دشام شاید از برنامه زمانبندی خود حتی جلوتر است. پیش از شروع جام، فرانسه را یک تیم با پتانسیل بالقوه می دانستند که می تواند با این استعدادهای جوان در جام جهانی بعدی قهرمان شود، اما حالا آن ها شانس این اتفاق مهم را در همین جام دارند.

بازیکنانی نظیر گریزمن، پوگبا، دمبله، امباپه و اومتیتی، احتمالاً فرصت این را دارند تا در جام جهانی بعدی هم نماینده کشورشان باشند ولی نسل طلایی بلژیک شامل بازیکنانی است که به 30 سالگی نزدیک می شوند و شاید این آخرین فرصت آن ها باشد.

فرانسه شاید پیشینه بهتری در جام جهانی و یورو داشته باشد ولی بلژیک هم تیمی به نظر می رسد که در زمان مناسب و در مکان مناسب، درخشیده و حالا فرصت موفقیت دارد. تیم مارتینز در دیدار مقابل برزیل، با درخشش دی بروین، هازارد و لوکاکو، دلربایی کرد. ان ها به خوبی از پس نیمار برآمدند و حالا باید مقابل فرانسه، هم تیمی نیمار را در پاریسن ژرمن متوقف سازند: امباپه. آیا بلژیک این ذهنیت را دارد تا فرانسه مدعی را شکست دهد؟ این سوال مهمی است که جوابش را به زودی خواهیم گرفت.

کرواسی - انگلیس؛ مسکو

یک نیمه نهایی غیرقابل انتظار، کرواسی و انگلیس بعد از آن که مسیری نسبتاً هموار را برای صعود به جمع 4 تیم برتر طی کردند، حالا فرصت خوبی برای حضور در فینال مسابقات و تاریخ سازی دارند. 

انگلیس در دو بازی حذفی، مقابل کلمبیا و سوئد پیروز شد. در آن طرف، کرواسی بعد از سه بازی عالی و کسب 9 امتیاز در دور گروهی، به کمک ضربات پنالتی در دور حذفی موفق شد دانمارک و روسیه را حذف کند. بعد از پشت سرگذاشتن دو بازی 120 دقیقه ای و ضربات مرگبار پنالتی، حالا این سوال باقی است که چقدر از توان و انرژی کرواسی باقی مانده است؟ آن هم در حالی که ممکن است سوباشیچ، دروازه بان خود را که در دو بازی قبلی خوش درخشیده، در بازی با انگلیس در اختیار نداشته باشد.

این دو تیم تاکنون هفت بار مقابل هم به میدان رفته اند. تنها جدال دو تیم در یک تورنمنت رسمی، سال 2004 در یورو بود که سه شیرها 4-2 پیروز شدند. اما یکی از مهمترین جدال های دو تیم، پیروزی کرواسی مقابل انگلیس در ومبلی با نتیجه 3-2 بود که موجب شد سه شیرها فرصت حضور در یورو 2008 را از دست بدهند. آخرین جدال های دو تیم اما با برد انگلیسی ها همراه شده، آن هم بردهای پر گل 4-1 و 5-1. بنابراین تیم ساوتگیت از این لحاظ ترسی از رقیب خود ندارد، ضمن این که با انرژی بیشتر، امیدوار به حذف کروات ها است.

سوال در مورد ترکیب انگلیس این است که آیا ساوتگیت برای مقابله با خط هافبک طراح و خلاق کرواسی، از بازیکنان فانتزی خط میانی خود کم می کند و مثلاً اریک دایر را از ابتدا بازی می دهد؟ مشخص نیست!

کرواسی سال 1998 نیز با بلاژویچ تا این مرحله پیش آمد ولی در بازی نیمه نهایی مقابل فرانسه شکست خورد و از صعود به فینال باز ماند. 20 سال بعد از آن تاریخ، حالا کروات ها می توانند تاریخ ساز شوند. همان طور که انگلیس هم می خواهد 52 سال بعد از آخرین حضورش در فینال جام جهانی، یک بار دیگر به بازی نهایی برسد و به قول خودشان "فوتبال را به خانه برگردانند".

 

1878

منبع: وبسایت برنامه ۹۰

کلیدواژه: خارجی فرانسه کرواسی انگلیس بلژیک اختصاصی پیش بازی جام جهانی 2018 روسیه گزارش ویژه نیمه نهایی جام جهانی 2018 جام حذفی تیم ملی فوتبال ایران استقلال استقلال خوزستان تراکتورسازی ذوب آهن صنعت نفت آبادان سایپا سپاهان سیاه جامگان فولاد پیکان نفت تهران پدیده پرسپولیس گسترش فولاد سپیدرود رشت پارس جنوبی جم گل گهر خونه به خونه اکسین البرز نفت مسجد سلیمان ملوان انزلی آلومنیوم اراک بادران تهران راه آهن نساجی مازندران مس کرمان ایرانجوان بوشهر فجر سپاسی مس رفسنجان ماشین سازی تبریز صبای قم شهرداری تبریز شهرداری ماهشهر برق جدید فارس برنامه ۹۰ کارشناسی داوری تیم منتخب هفته از نود تا نود آنالیز ترین های هفته نود درجه سوال پیامکی کلیپ نود فوتسال مناظره و گفت و گو سایت 90 لژیونرها ویژه نود نوستالژی لیگ یک لالیگا تیم ملی اسپانیا لیگ جزیره جام اتحادیه انگلیس تیم ملی انگلیس کالچو تیم ملی ایتالیا بوندسلیگا جام حذفی آلمان تیم ملی آلمان لوشامپیونه تیم ملی فرانسه برزیل آرژانتین لیگ اروپا لیگ قهرمانان اروپا جام باشگاه های جهان اخبار ورزشی فوتبال ۱۲۰ جام ملتهای آسیا یورو کشتی والیبال بسکتبال

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت 90tv.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «وبسایت برنامه ۹۰» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۹۵۷۹۵۲۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

مارکسیسم چه نگاهی به سیاست بین‌الملل دارد؟

   عصر ایران؛ شیرو ستمدیده - ایدئولوژی‌های گوناگون غالبا دربارۀ سیاست بین‌الملل بی‌نظر نیستند. مارکسیسم هم چشم‌اندازی به سیاست بین‌الملل دارد که البته با چشم‌اندازهای سنتی و متعارف به کلی مغایر است. چیزی که رویکرد مارکسیستی به سیاست بین‌الملل را متمایز می‌سازد، تاکید آن بر قدرت اقتصادی و نقشی است که "سرمایۀ بین‌المللی" دارد.

   مارکس در وهلۀ نخست به تحلیل ساختارهای سرمایۀ ملی، بویژه رابطۀ آشتی‌ناپذیر بین بورژوازی و پرولتاریا توجه داشت، اما در نوشته‌های او به طور ضمنی چشم‌اندازی بین‌المللی نیز وجود دارد. به نظر مارکس وفاداری‌های طبقاتی با تقسمیات ملی برخورد دارد. او بر اساس چنین عقیده‌ای در پایان کتاب "مانیفست کمونیست" نوشت: کارگران جهان، متحد شوید!

   در آثار مارکس این ایده به طور ضمنی مطرح شده است که سرمایه‌داری نظامی بین‌المللی است ولی تا قبل از انتشار کتاب مشهور لنین، به نام "امپریالیسم: بالاترین مرحلۀ سرمایه‌داری"، این ایدۀ مارکسیستی با قوت و صراحت یا به شکل کامل مطرح نشده بود.

   لنین معتقد بود توسعۀ امپریالیستی خواست سرمایه‌داری داخلی برای حفظ سطح بالای "سود" از راه صادر کردن سرمایۀ اضافی را نشان می‌دهد، و این به نوبۀ خود، قدرت‌های بزرگ سرمایه‌داری را به برخورد با یکدیگر کشاند و جنگ برآمده از آن (جنگ جهانی اول)، اساسا جنگی امپریالیستی است که برای کنترل و تصاحب مستعمرات در آفریقا، آسیا و جاهای دیگر درگرفته است.

اما مارکسیست‌های جدید یا نئومارکسیست‌ها، به محدودیت‌های الگوی مارکسیسم-لنینیسم کلاسیک اذعان می‌کنند؛ از جمله به این که امپریالیسم حاکم بر اوایل سدۀ بیستم ثابت نکرد که "بالاترین" (یعنی آخرین) مرحلۀ سرمایه‌داری است؛ و آشکار شد این فرضیه که سیاست دولت صرفا بازتاب منافع سرمایه‌داران است، فرضیه‌ای کوته‌بینانه است.

در واقع تا آنجا که نئومارکسیست‌ها "خودمختاری نسبی" دولت را می‌پذیرند، به این باور پلورالیستی نزدیک شده‌اند که مجموعه‌های گوناگونی (درون‌ملی، ملی و بین‌المللی) بر صحنۀ جهانی تاثیر می‌گذارند.

اما ویژگی متمایز چشم‌انداز نئومارکسیستی این است که به رشد و توسعۀ "نظام سرمایه‌داری جهانی" توجه دارد؛ برخلاف مارکسیسم کلاسیک که بر "رقابت بین سرمایه‌داری‌های ملی جداگانه" تاکید داشت.

در تحلیل نئومارکسیسم، ویژگی اصلی نظام سرمایه‌داری عبارت است از سازماندهی منافع طبقاتی بر پایه‌ای بین‌المللی در نتیجۀ پیدایش شرکت‌های چندملیتی.

در این دیدگاه، این شرکت‌ها نه تنها دولت‌های دارای حاکمیت را از جایگاه بازیگران مسلط صحنۀ جهانی محروم کرده‌اند، بلکه خودشان نیز مانند دولت‌ها و سازمان‌های بین‌المللی، در چارچوب الزامات ساختاری‌ای عمل می‌کنند که متضمن منافع درازمدت سرمایه‌داری جهانی است.   

به عقیدۀ نئومارکسیست‌ها، ساختار جهانی تولید و مبادله بسیار منظم است؛ به این معنا که جهان را به ناحیه‌های "مرکز" و "پیرامون" تقسیم کرده است.

ناحیه‌های مرکز، مانند شمالِ پیشرفته، از نوآوری‌های فناورانۀ سطوح بالا و پایدار سرمایه‌گذاری سود می‌برند، در حالی که ناحیه‌های پیرامون، مانند جنوب کمتر توسعه‌یافته، نیروی کار ارزان تدارک می‌بینند و اغلب وابسته به فروش محصولات‌اند.

این‌گونه نابرابری‌های جهانی، ساختارهایی را در خود منعکس می‌کنند که در سطح منطقه‌ای و درون اقتصاد ملی ایجاد شده‌اند. در حالی که ناحیه‌های منطقۀ مرکزی در در اقتصاد جهانی ادغام شده‌اند، منطقه‌های پیرامونی در واقع در حاشیه باقی مانده‌اند و اغلب به محل رشد ناسیونالیسم قومی تبدیل می‌شوند. از این رو، جهانی شدن اقتصادی با گسستگی ملی همراه است.

این نگاه مارکسیست‌های جدید به سیاست بین‌الملل در واقع از دهۀ 1960 به این سو پدید آمد. مطابق این نگاه، مناطق پیرامونی همواره باید وابسته باقی بمانند. یعنی کشورهای جهان سوم هیچ گاه نمی‌توانند به جمع کشورهای جهان اول بپیوندند.

آندره گوندر فرانک جزو کسانی بود که چنین نگرشی را ترویج می‌کرد. اما پس از ظهور موج سوم دموکراسی در جهان، از اواسط دهۀ 1970 تا اوایل دهۀ 1990 میلادی، معلوم شد که برخی از کشورهای جهان سوم می‌توانند از این جهان به جهان اول بگریزند. یعنی از کشوری "در حال توسعه" به کشوری "توسعه‌یافته" تبدیل شوند.

بنابراین نئومارکسیسم را نیز باید دست کم واجد دو موج جهانی دانست. موج اول مبتنی بر آرای کسانی چو گوندر فرانک است که نور امیدی در انتهای تونل تکاپوی مناطق و جوامع پیرامونی نمی‌بینند، موج دوم نیز متعلق به نئومارکسیست‌های پس از ظهور نئولیبرالیسم و جوامع توسعه‌یافته در مناطق پیرامونی است.

نمونۀ اعلای چنین جوامعی، کرۀ جنوبی است که از 1987 به این سو، حقیقتا توانست در اقتصاد جهانی ادغام شود و از کشوری "در حاشیه" به کشوری دموکراتیک و پیشرفته بدل شود که اقتصادش هم عمیقا مبتنی بر نظام سرمایه‌داری است.

در مجموع به نظر می‌رسد که نئومارکسیسم هنوز گرفتار میراث اصلی مارکسیسم، یعنی بدبینی به جهان سرمایه‌داری است؛ به این معنا بهروزی عمومی بشر در جهانی مبتنی بر نظام سرمایه‌داری را اساسا ناممکن می‌داند.

انتقادهای بی‌پایان نئومارکسیست‌ها از سرمایه‌داری جهانی یا آنچه که نئولیبرالیسم می‌خوانندش، دقیقا ریشه در چنین نگرشی دارد. اما تحولات اخیر جهانی بویژه در منطقه خاورمیانه، یعنی رشد اقتصادی و پیشرفت قابل توجه کشورهایی نظیر عربستان و امارات و قطر نیز در آستانۀ تبدیل شدن به چالشی جدید برای نگاه نئومارکسیسم و کلا نگرش مارکسیستی به سیاست بین‌الملل است.

مطابق این نگرش کلان، بهروزی و پیشرفت برای کشورهای به اصطلاح عقب‌مانده، در ذیل نظام بین‌المللی سرمایه‌داری ناممکن است؛ اما واقعیات مشهود اخیر، نه فقط در شرق آسیا بلکه در برخی کشورهای عربی خاورمیانه، نافی این مدعا به نظر می‌رسند.

کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: سرمایه‌داری جمعی چیست؟ دولت سرمایه‌داری چیست؟